مهدی حمیدی شیرازی

مهدی حمیدی شیرازی (1365-1293) از هواخواهان بسیار پابرجای شعر کهن فارسی بود و از بیرقداران اصلی جدال سنت و تجدد در دهه های 1320 تا1350. او در نظم، نثر و سخنرانی های خویش در این دوره از هرگونه انتقاد و حمله صریح و تند به نیمایوشیج و شاعران نیمایی خودداری نمی ورزید. البته شاعران نوگرا نیز به شدت او را در معرض انتقاد و حمله متقابل قرار می دادند. با این همه، حمیدی در بهره یابی از ساختار قدیم شعر در سروده هایش توانایی، تبر و استادی خاصی داشت. چند شعر وی (مانند «مرگ قو»، «در امواج سند»، «موسی»، «بت شکن بابل») از شناخته شده ترین شعرهای دوره تجدد ادبی محسوب می شود. در تک نگاری حاضر، مؤلف با رویکرد ادبی- تاریخی معهود خود کوشیده است تا در طی چهار بخش و 24 فصل، هم سیرزندگی و زیست شخصی حمیدی را نشان دهد، هم به بررسی و تحلیل تفصیلی و دقیق شعرهایش بپردازد، هم از مناقشه ها و شهرآشوب های او روایت هایی مشروح به دست دهد، و هم آرای پراکنده وی را در مقام شاعری ادیب درباره جریان های مختلف شعر فارسی، از رودکی تا بهار، شناسایی و طبقه بندی کند. در بخش پنجم نیز فشرده آرای حدود 30 تن از شاعران، ادیبان و پژوهشگران موافق، منتقد و مخالف او در دسترس قرار گرفته است.