کاربرد تزئینات در معماری قرن بیستم

معماری همواره نیازمندِ ساز و کارهایی است که به کمک آن‌ها با فرهنگ ارتباط برقرار می‌سازد. دست‌یابی به این ساز و کارها به‌وسیله‌ی دریافت و تعاملِ ممتد با نیروهایی که به جامعه شکل می‌دهند، امکان‌پذیر می‌گردد. از این رو می‌توان گفت مادیت در معماری، ترکیبی است از نیروهای مرئی (همانند نیروهای سازه‌ای، عمل‌کردی و فیزیکی) با نیروهای نامرئی (همانند نیروهای فرهنگی،سیاسی و دنیوی و مادی). معماری همواره تحت تأثیر ایده‌های خلاقانه‌ی جدید که در تعامل با این نیروها هستند، بوده است. این نیروها در ترکیب‌ها و ویژگی‌های بصریِ زیبایی‌شناسانه بیش‌تر خود را آشکار می‌سازند. تزئینات محصول فرعی این فرآیند است که به کمک آن، انتقال ویژگی‌های بصریِ منحصر‌به‌فرد معماری امکان‌پذیر شده و قابلیت سازماندهی می‌یابند. کتاب حاضر در واقع بیانی است گرافیکی از تزئینات معماری در قرن بیستم. این نوع آشکار‌سازی و تبیینِ روند شکل‌گیری تزئینات (به عنوان عاملی تأثیر‌گذار بر ویژگی‌های بصری) سببِ از بین رفتن این تصور که «تزئینات عاملی الحاقی و تحمیل‌شده بر ساختمان‌ها بوده و وجودی غیر ضروری و مجزا است» می‌شود. در هر نمونه‌ی مورد بررسی، عمق کم‌تر یا بیش‌تر نماسازی، هم‌آهنگیِ ویژه‌ای مابین فضا‌های درونی و بیرونی برقرار کرده و سبب ایجاد نظمی درونی بین تزئینات و متریالِ معماری می‌گردد. در واقع این انتظامات درونی، تولید‌کننده‌ی بیان‌های جدید در معماری معاصر هستند، و در عین حال ویژگی‌های بصریِ بنا‌ها نیز در طول زمان منعطف و تغییر‌پذیر می‌باشند.