شعر بی پایان

هر نقد سینمایی، درواقع رمزگشایی از زبان نشانه‌های رمزگذاری‌شده متوالی تصویری است که در قالب «نماد»ها در جایگاه کوچک‌ترین واحد معنایی در متن اثر سینمایی جای دارد؛ که درنهایت، تابع قوانین علیت و دلالتمندی است که با آرایه‌های تئوریک اساطیری، تاریخی، جامعه‌شناختی، روان‌شناختی و سیاست، در زمان و مکان مشخص مادیت می‌یابد. بنابراین کار منتقد درواقع چیزی نیست جز نقب‌زدن به زیرلایه‌های مسحورکننده اثر و معرفی مولفه‌های نهان و آشکار در شکل روایی داستان فیلم و یا در نمایه آن.