گابریل گارسیا مارکز

گابریل خوزه گارسیا مارکز در سال 1927 در دهکده‌ای در کلمبیا به دنیا آمد. دوران کودکی‌اش در کنار پدربزرگ و مادربزرگش در یکی از شهرهای محروم کلمبیا سپری شد. آگاهی سیاسی مارکز در همان دوران و تحت‌تأثیر پدربزرگش شکل گرفت. به تشویق اطرافیان رشتۀ حقوق را برای تحصیلات عالی انتخاب کرد اما خیلی زود دریافت که روحش با ادبیات پیوند دارد. مارکز نیز همانند دیگر نویسندگان برجسته، اولین نوشته‌هایش را به‌صورت پاورقی و دوره‌ای در مطبوعات محلی به چاپ رساند. اولین رمانش در سن بیست‌وسه‌سالگی منتشر شد که با اقبال عمومی از سوی منتقدان روبه‌رو شد. مارکز را از نویسندگان پیشگام و بی‌بدیل سبک رئالیسم جادویی می‌دانند که این ویژگی سبکی در رمان «صد سال تنهایی» به اوج خود می‌رسد. رمانی که به بیش از سی زبان دنیا ترجمه شده و سالانه میلیون‌ها نسخه از آن به فروش می‌رسد. مارکز برای نوشتن این رمان موفق به دریافت جایزۀ نوبل 1982 شد و بنیاد نوبل از او به‌عنوان «شعبده‌باز کلام و بصیرت» یاد کرد. بنابه گفتۀ خودش ایدۀ ابتدایی این رمان در حین رانندگی به‌سمت آکاپولکو در مکزیک شکل گرفت. تمامی آثار مارکز به این سبک محدود نمی‌شود اما ردپای تاریخ و افسانه در همۀ آثارش مشهود است. مارکز به‌دلیل مخالفت آشکار با دولت کلمبیا و پس از نوشتن مقاله‌ای تندوتیز علیه آن به اروپا تبعید شد. پس از انتشار کتاب «ماجرای اقامت پنهانی میگل لیتین در شیلی» بنابه دستور ژنرال پینوشه پانزده‌هزار نسخه از آن در آتش سوزانده شد. مارکز در سال 1999 به‌طور رسمی به‌عنوان مرد سال آمریکای لاتین شناخته شد و در سال 2000 مردم کلمبیا خواستار آن بودند که مارکز رئیس‌جمهور آن کشور شود اما وی نپذیرفت. مارکز برای نوشتن رمان «خاطرۀ دلبرکان غمگین من» حدود ده سال وقت صرف کرد و سرانجام در سال 2004 کتاب به چاپ رسید. دو سال بعد مارکز اعلام کرد که دیگر تمایلی به نوشتن ندارد. در سال 2012 مارکز به بیماری آلزایمر دچار شد و دو سال بعد در سن هشتادوهفت‌سالگی در خانه‌اش در مکزیکوسیتی درگذشت.