خولیو کورتاسار

خولیو کورتاسار در سال 1914 در بروکسل به دنیا آمد. سال‌های آغازین تولدش تحت‌تأثیر جنگ جهانی، به جابه‌جایی‌هایی میان کشورهای بی‌طرف در جنگ گذشت. والدینش پس از بازگشت به آرژانتین از یکدیگر جدا شدند و سال‌های کودکی کورتاسار همراه با مادر و خواهر کوچک‌ترش در محله‌ای حاشیه‌ای سپری شد. خانه و محله‌ای که ردپای آن در آثارش مشهود است. کورتاسار از کودکی به خواندن و داستان علاقه نشان می‌داد. در همان دوره آثار ژول ورن را خوانده بود و تا پایان عمر او را می‌ستود. نخستین جرقه‌های شاعرانگی‌اش در دوران کودکی زده شد، اما ازآنجاکه اطرافیانش گمان می‌کردند آنها رونوشتی از اثر دیگری است او را سرزنش می‌کرند، و این خود دلیلی می‌توانست باشد بر اینکه به نویسندگی روی آورد. در هجده‌سالگی به‌عنوان آموزگار مقطع ابتدایی شروع به کار می‌کند و سال‌ها بعد در دانشگاه کیو بر کرسی استادی ادبیات فرانسه می‌نشیند. در سال 1938 مجموعه‌شعری با نام مستعار به چاپ می‌رساند که بعدها منکر آن می‌شود و در جایی اذعان می‌دارد که این اثر تخطی از اصل خودش بوده، اصلی که براساس آن می‌بایست تنها اثری را به چاپ برساند که آنچه در آن گفته می‌شود مشخصاً همان منظور حقیقی و درونی اوست. در سال 1951 در مخالفت با سیاست و حکومت وقت به فرانسه مهاجرت می‌کند و زندگی شخصی و حرفه‌ایش را همانجا ادامه می‌دهد. در فرانسه است که به‌‌عنوان مترجم سازمان یونسکو مشغول به کار می‌شود. در سال 1961 با فیدل کاسترو ملاقاتی می‌کند و بیش از پیش به سیاست علاقه‌مند می‌شود، که نتیجۀ آن خلق «داستان زمزمه‌نگارها و باورها»ست. کورتاسار درکنار دیگر بزرگان ادبیات آمریکای لاتین یکی از نویسندگان برجسته و تأثیرگذار بر «جنبش بوم» این سرزمین است. کورتاسار سرانجام در سال 1984 در اثر سرطان خون در فرانسه درگذشت.