آب در هنر دنیای باستان

آب نزد ایرانیان، نماد آگاهی، پاکی و طهارت، ایمان و زایندگی است. گشودن رمزهای نمادین آب، زمینه‌ای برای درک عمیق آثار هنری‌ای فراهم می‌آورد که حاوی نمادهای آب است. این عنصر از جمله قدیمی‌ترین و ارزشمندترین نمادهاست. اهمیت و ارزش شناخت نمادها و به تبع آن پژوهش دقیق‌تر آثار هنری کشف‌شده از ایران باستان، و مقایسه تطبیقی آنها با نمادهای مشابه در تمدن‌های دیگر و یافتن منشأ این نمادها و اسطوره‌ها و آیین‌های باستانی و سنتی، می‌تواند در پژوهش‌های آینده در راه شناخت و توسعه هنر راهگشا باشد. همچنین آشنایی با مبانی فکری و اعتقادی هنرمندانی که با نمادپردازی آب، به خلق آثار هنری مبادرت کرده‌اند، بستری برای راهیابی به باورهای آنان فراهم می‌آورد. از سوی دیگر توجه به ابعاد گسترده آب، این مایه حیات، و شناخت محتوایی مضامین فرهنگی آن، علاوه بر ایجاد کشش به سوی پاس‌داشت آن، به‌نوعی فرهنگ‌سازی در زمینه حفظ آب، و به دنبال آن حفظ محیط زیست است. مسئله اساسی این پژوهش، بررسی و مطابقت نقش‌های به‌جای‌مانده از دنیای کهن در ایران زمین، بین‌النهرین و بخش‌هایی از اروپا، و یافتن خاستگاه و وجوه مشترک و تفارق آنهاست، که با توجه به سیاست‌های ملی، می‌تواند زمینه‌ساز مبادلات فرهنگی و گفت‌وگوی تمدن‌ها و همچنین توسعه فرهنگ گردشگری سلامت شود، که توسعه آن از چشم‌اندازهای مهم دولت است