نمایشنامه های مجموعه «گاهی اوقات برای زنده ماندن باید مُرد» آثاری برای اجرای صرف و بهره مندی مخاطب از فضای حاصل از اجرای آن نیست. متونی است که می توان از دل آن به مانیفست فکری قادری که پس از سی سال فعالیت در عرصه نمایش مدون شده دست پیدا کرد. مانیفستی که قرار است به تعریفی الهی و بدیع از انسان در بستر بازنمایی نمایش و برش هایی از زندگی وی در طول سال های حیاتش نقب بزند.