خاموشی

بخش آغازین رمان:   پاییز بود. پاییزی سرد و بی باران. غباری غلیظ و خاکستریرنگ بر سینهی شهر سنگینی می کرد. شهر سوخته سال ها بود که از نفس افتاده بود. سال ها بود که تن تبدارش، در حسرت طراوت باران می سوخت. خشکسالی در پی خشکسالی. برکت از شهر سوخته رفته بود. جوی ها خشک شده بودند و درختان بی بر، سدها خالی مانده بودند و آب نماها بی آب.  چهره ها در پس نقاب ها نهان. آدم ها را از چشمان شان می بایست شناخت. از نگاه خسته و بی روح شان. دیگر کسی نمی خندید. لبان تشنه با خنده بیگانه بودند. خنده ای هم اگر بود، یا شاید تبسمی، در پس نقابی خاکستری رنگ پنهان شده بود. دیگر حتی ترنم پرنده ای نیز به گوش نمی رسید. آن هایی که مهاجر بودند، رفته بودند و آن هایی که مانده بودند، نای خواندن نداشتند. قارقار محزون کلاغ هایی که دسته دسته به آشیانه های خود باز می گشتند، تنها آوای آشنایی بود که هر شامگاه از دور و نزدیک در شهر طنین می انداخت. مرثیه ای جانسوز در رثای شهری که هنوز نمرده بود، اما بوی مرگ می داد.