کتاب حاضر، در چارچوب نظریه ژانر با هدف درک آنکه کنش متقابل زن و مرد در این ژانر، برای مخاطبانش حامی و تقویتکننده کدام ارزشها و باورهاست، ۶۲ کمدی رمانتیک ایرانی را که پس از انقلاب تا سال ۱۳۹۰ در سالنهای سینماها نمایش عمومی داشتهاند تحلیل ساختاری متن کرده است. بر این اساس، ژانر کمدی رمانتیک ایرانی از چهار پیرفت برای بیان روایتهای خود بهره میگیرد و شش تقابل دوجزئی، ژرفساخت این ژانر را پدید میآورد. همچنین درحالیکه ساختار روایی در ۵۲ کمدی رمانتیک از الگوهای مشابهی پیروی میکند، این الگوها در ۱۰ کمدی رمانتیک نامتعارف با تغییر مواجه میشود.