امروز شنبه

از سینه به سینه نقل شدن خسته شده ام. درست گفته اند: «وای به حال ملتی که داستان نداشته باشد.» شاید بشود گفت وای به حال ملتی که ادبیات مکتوب نداشته باشد. شاید به همین دلیل به سرعت در حال مکتوب کردن خود هستیم. نوشتن برای من شفاست. امروز در بیست و هفت سالگی این مفهوم را تا بن دندان می توانم درک کنم.