من آلیس نیستم، اما اینجا همه چیز عجیب است!

نمایشنامه‌های غفاری در این اثر را بیش از هر چیز می‌توان حاصل تلاش نویسنده در مزه‌مزه کردن فرم‌های متفاوت در بیان محتوا دانست. تلاشی که غفاری طی آن، از سُریدن به سمت تجربه فرم و تکنیک نگارش و غلبه آن بر محتوا دوری گزیده است. نمایشنامه‌های غفاری از این منظر همگی دارای تنه و بدنه محتوایی مشخصی هستند که راوی سعی کرده به جای روایت و ارائه سرراست و مستقیم آن، از مناظر مختلف دست به پرورش آن زده و به شیوه‌ای اقدام به انتقال آن کند تا مخاطب نیز بیش از سایر آثاری از این دست، در مواجهه با آن برای خود نقشی در فهم این محتوا قائل شود. به عبارت دیگر تلاش غفاری در این نمایشنامه‌ها را می توان معطوف تجربه تکنیک‌های متعدد در روایت محتوا توسط نویسنده برای دخالت دادن مخاطب در شکل‌دهی به محتوا دانست؛ که این موضوع در برخی از نمایشنامه‌های این مجموعه به صورت مستقیم و در برخی دیگر به صورت مستتر قابل ردگیری است.