استتیک و ناخرسندی هایش

زیر لوای نشانه ادیپ، تروما برابر با رخدادی فراموش شده است و زمانی می تواند درمان شود که از نو فعال شده باشد. در نظریه لکانی، وقتی آنتیگونه جایگزین ادیپ می شود، شکل تازه ای از راز ایجاد می شود، رازی که قابل تقلیل به هیچ دانش رستگارکننده ای نیست. هیچ آغاز و پایانی برای ترومایی که در آنتیگونه فرموله شده وجود ندارد. این تراژدی از ناخرسندی تمدنی می گوید که در آن قوانین نظم اجتماعی با همان چیزهایی ست و تضعیف می شوند که از آنها حمایت می کنند: قدرت های فرزندی، زمین و شب.