دانشنامه مصور جنگ جهانی دوم

اشغال : واکنش های مردم به اشغال گری آلمانی ها متفاوت بودند. بعضی به مقاومت پیوستند (تا مانع تحقق طرح های آلمان شوند) یا زیر بار همکاری با آلمانی ها نرفتند. گروهی هم از سیاست های ضدکمونیستی و یهودی ستیز آلمان حمایت می کردند. اما بیشتر مردم چاره ای جز پذیرفتن وضع نداشتند. دولت های فرانسه و نروژ با آلمان همکاری کردند. رهبران لهستان، چکسلواکی، نروژ، هلند، یونان، لوکزامبورگ و یوگسلاوی به لندن گریختند و دولت هایی در تبعید تشکیل دادند. پادشاهان بلژیک و دانمارک در کشورهایشان ماندند و اولی اسیر شد. قدرت واقعی همیشه دردست آلمانی های اشغال گر بود.

مقاومت : مقاومت مسلحانه در آغاز پراکنده بود و قهرمانان منفرد به نیروهای متفقین یا یهودیان کمک می کردند. کم کم پشتیبانی تسلیحاتی و اطلاعاتی بریتانیا گروه ها را منسجم تر کرد. از 1941 به بعد، گروه های کمونیستی اروپای شرقی هم از شوروی کمک می گرفتند. وقتی آلمانی ها خشن تر شدند و مردم را به بیگاری گرفتند و کسانی را که «مادون انسان» می دانستند به اردوگاه ها بردند، مقاومت هم بیشتر شد. در عملیات آزادسازی (1945 و 1944)، گروه های پارتیزان کنار نیروهای بریتانیا، آمریکا و شوروی می جنگیدند.

ارتش آلمان : نیروهای مسلح آلمان مجموعه ای از چند سازمان مختلف بودند که هریک به هیتلر در مقام فرمانده کل، گزارش می دادند: ورماخت (ارتش منظم)، شوتزشتافل (اس اس)- که در اصل یگان محافظان شخصی هیتلر بود و بسیاری از افراد پلیس مخفی (گشتاپو) هم عضو آن بودند- و لشکرهای زرهی پنزر (تانک)، نیروی دریایی (کریگسمارینه)، نیروی هوایی (لوفتوافه)، نیروهای ذخیره، شبه نظامیان و پیراهن قهوه ای ها. یونیفرم ها و پرچم ها نمادهای هویتی مهم این سازمان ها بودند و نیروهای جوان را جذب می کردند.

لباس جنگ : نیروهای پنزر اس اس نیم تنه های سیاه، چسبان و کوتاهی می پوشیدند که برای فضای تنگ داخل تانک ها مناسب بودند. روی کلاه های رزمی آن ها هم نشان ملی آلمان و جمجمه ی مرگ اس اس دیده می شدند.