آتش در کوهستان

هندوستان به سرزمین هفتاد و دو ملت مشهور دارد. تنوع قومی و زبانی و مذهبی از یک سو و رواداری مردم از سوی دیگر باعث شده تا شهروندانی با فرهنگ ها و آیین های مختلف در این سرزمین گردهم بیایند. در عین حال، استعمار انگلیس با همه ی نتایجی تلخی که به دنبال داشت، این تنوع را دوچندان کرد و راه نفوذ زبان های اروپایی را به هندوستان گشود. زندگی آنیتا دسای، نویسنده ی نامدار هندی که جوایز مختلفی از جمله جایزه ی انجمن ملی قلم و جایزه ی جامعه ی سلطنتی ادبیات مموریال وینیفرد را دریافت کرده، اما در ایران هنوز هم چندان شناخته شده نیست، نمونه ی خوبی از این تنوع بی حد و حصر را به دست می دهد. مادرش آلمانی است، پدرش بنگالی، خودش در خانه آلمانی حرف می زد و بیرون از خانه بنگالی، انگلیسی، اردو، هندی. بعدها هم که نویسنده شد، آثارش را به زبان انگلیسی نوشت و منتشر کرد. این تنوع زبانی و فرهنگی در رمان های او نیز بازتاب یافته است. برای مثال، آذر عالی پور در مقدمه ای که به عنوان مترجم بر رمان «آتش در کوهستان» نوشته، درباره ی شیوه ی رمان نویسی دسای بر این موضوع تأکید کرده که «نثری پچیده و در عین حال شفاف و شاعرانه دارد. به رغم زبان شاعرانه و توصیف های طولانی و گاه خسته کننده، شخصیت های داستان هایشان بسیار ملموس و واقعی اند... درک عمیق او از فرهنگ هند و تسلط هنرمندانه اش بر ادبیات باعث شده که رمان ها و داستان هایش از غنای اجتماعی، فرهنگی و ادبی بسیاری برخوردار باشند». «آتش در کوهستان» نخستین کتابی است که از دسای به فارسی ترجمه و منتشر می شود.