بازی فرشته

«بازیِ فرشته» که قسمت دوم از چهارگانه‌ی «گورستان کتاب‌های فراموش‌شده» اثر کارلوس روییث ثافون، نویسنده فوق‌العاده محبوب اسپانیایی و در اصل کاتالونیایی، محسوب می‌شود، به بارسلونِ دهه‌ی 1920 رفته است، در دلِ عمارتی رهاشده و قدیمی. مردی جوان از راه نوشتنِ داستان‌های دلهره‌آور و عامه پسند روزگار می‌گذراند. او در تنهایی به جهان کتاب‌ها پناه آورده تا انسان‌ها رنج‌ها و گذشته‌ی دردناکشان را به دست فراموشی بسپارند اما ظهور ناشری ناشناس، یافتن کتابی مرموز در دل هزارتوی گورستان، سایه‌ی عشقی آتشین، سر باز کردن پیشینه‌ی عمارتی که در آن به‌سر می‌برد و پیوند خوردن همه‌ی این‌ها به یکدیگر، نویسنده را به گرداب ماجرایی نفس‌گیر می‌کشاند تا روایتی دیگر از رازهای شهر بارسلون و اسراری ناگفته از رُمان «سایه‌ی باد» را بازگو کند... ثافون بار دیگر خواننده را به فضایی جادویی و گوتیک هدایت می‌کند تا داستانی سرشار از دسیسه، عشق و تراژدی را در هزارتویی که گاه به تاریخ، اسطوره و روان‌شناسی راه می‌برد روایت کند.
علاوه بر مارکز، اکو و بورخس که در رمان «سایه‌ی باد» با یکدیگر تلاقی داشتند در «بازیِ فرشته» باید ضلع چهارمی به آن‌ها افزود که همانا چارلز دیکنز است.
ممکنه هیچ‌وقت در زندگیت عاشق نشی، ممکنه نتونی و یا حتا نخواهی بخشی یا تمام زندگی خودت رو به شخص دیگه‌ای ببخشی و مثل من یک روز در چهل‌وپنج‌سالگی چشم باز کنی و ببینی که دیگه جوان نیستی و اینکه هرگز نتونستی آواز دسته‌جمعی کوپیدها رو در حال نواختن چنگ بشنوی و به کشف بستر گل‌های رز سفید بر محراب الهی نائل بشی. اونجاست که تنها راه انتقام باقی‌مانده برای تو در دزدی کردن از زندگی همراه با عیش‌ونوش در خانه‌های بدنام و تن دادن به لذت‌های آنی جسمی خلاصه می‌شه؛ لذتی که خیلی سریع‌تر از تخیلات بزرگ بخار می‌شه و به آسمان می‌ره، ولی در این دنیای گنداب‌زده و متعفن ـ جهان ناپایدار رو به فسادی که همه‌چیز در اون با زیبایی آغاز می‌شه و با خاطرات دردناک به پایان می‌رسه ـ شاید این لحظاتْ نزدیک‌ترین چیز به توصیف همون بهشتی باشن که همیشه دربارش شنیدیم.