تاریخچه معماری و ساختمان سازی

معابد کلاسیک یونان باستان را بر اساس این باور بنا می کردند که اشکال و نسبت‌های خاصی، برای خدایان خوشایند است. در یونان باستان سه سبک عمدۀ معماری وجود داشت که به خاطر تزئینات و نسبت ستون، سرستون و پیشانی‌ها (سازه‌های روی سرستون) از هم متمایز می‌شدند. قدیمی‌ترین سبک، سبک دوریک متعلق به قرن هفتم پ.م. بود و بیشتر در خود یونان و در مستعمرات غربی نظیر سیسیل و جنوب ایتالیا به کار می‌رفت.

ویژگی مشترک ساختمان‌های اسلامی شامل طاق و بام‌های دوخم، گنبدهای پیازی و دیوارهای تزئین شده با آثار سنگ تراشی، نقاشی، مرصع‌کاری یا موزائیک است. مهم‌ترین نوع ساختمان‌های اسلامی، مسجد است که مناره‌ای دارد و از فراز آن مؤذنی مردم را برای به جا آوردن نماز فرا می‌خواند. بیشتر مساجد محراب (طاقچۀ تزئینی) دارند که در راستای شهر مکه قرار گرفته است.

معماری سنتی آسیای جنوبی و شرقی به شدت تحت تاثیر گسترش بودائیسم و هندوئیسم از هند بود. این تاثیر را می‌توان به خوبی در ازدیاد سبک‌های معماری معابد و جایگاه‌های مقدس این منطقه مشاهده کرد. بسیاری از معابد اولیۀ هندو شامل اتاق‌هایی تراشیده شده در دل کوه بودند. اما احداث سازه‌های آزاد از قرن هشتم میلادی در جنوب هند رواج یافت.

معمـاری اوایل قرن بیستم به خاطر انواع جدید ساختمان‌هـای فولادی و شیشـه‌ای به ویژه آسمان خراش‌ها و کاربرد گستردۀ بتن مسلح، بسیار قابل توجه است. آسمان خراش‌های اسکلت فولادی برای اولین بار در دهۀ 80 قرن نوزدهم در شیکاگو بنا شدند، اما در اولین دهه‌های قرن بیستم بود که بسیار رواج یافتند. با بهبود تکنیک‌های ساخت و ساز، آسمان خراش های بلندتر و بلندتری ساخته شد.