از کافه نادری تا کافه فیروز

اولین بار بود در کوچه پس‌کوچه‌های لنگرود گام‌هایش را دنبال می‌کردم. از تهران آمده بود برای فوت پدرش. کت برزنتی بر تن با موهای پرپشت و سیاه و پیچ در پیچ و نگاه‌هایش که پرسنده بود و جست‌‌جوگر. در جمع سوگواران اشک از چشم‌هایش پایین نمی‌‌آمد. گاه لب پایینش لب بالایش را در خود می‌گرفت تا بغض‌های فروخورده‌اش را کسی نبیند. دست‌هایش با آن مشت‌های ناخواسته غم مچاله‌شده‌اش را پنهانِ جیب‌هایش می‌کرد.