به رنگ شب

کتابیکه در آن پدر و مادرى فرزند را به راهى دیگر مى‏برند ولى اینکه با گذشت زمان چه نتیجه‏اى حاصل شود، مثل تمامى افراد دیگر، کارى است که زمان مشخص مى‏کند. در آن موقع یا فرزند در برابر اولیا خویش مى‏ایستد و مى‏گوید که تصمیم شما مرا به ورطه‏اى کشاند که گریزى از آن نیست یا پدر و مادر، فرزند را متهم به انجام تصمیمى مى‏کنند که با خواسته احساسى خویش برگزیده است...و در هر دو حال تفاوتى در نتیجه عاید نمى‏شود زیرا این چرخه عمر است که بدون تأخیر، حرکت خویش را ادامه میدهد و به خوب یا بد بودن کارهاى ما نمى‏اندیشد. در این میان خانواده‏هایى موفق‏تر هستند که با علم و آگاهى لازم و ایجاد محیطى پرتفاهم، فرزندِ احساس زده را در تصمیم‏گیرى خانوادگى دخیل مى‏کنند و با تعدیل سخنان خود سعى در رسیدن به نتیجه‏اى مشترک با او دارند.