نسیم عطر گردان

«خواجه شمس‌الدین محمد» (اوایل قرن هشتم در سال 792 ه ق) در شیراز، متولد شد. او شاعر و غزل‌سرای برجسته ایرانی است که شعرهایش زبان و بیان شیوا و اندیشه ژرف و انسانی دارد. قرآن را حفظ بود و در شعرهایش به حافظ، یعنی از بر دارنده قرآن تخلص می‌کرد. دیوان حافظ، مجموعه‌ای از غزل‌ها، قصیده و قطعه و تعدادی رباعی و دو مثنوی بلند است. مشهورترین شعرهای او غزل‌های او هستند که تعدادشان به پانصد می‌رسد. عشق، عرفان و رندی از مفهوم‌های اصلی شعر حافظ هستند. عشق در شعر حافظ، گاه به معنای عشق زمینی و گاه مفهومی الهی و عرفانی دارد. نوشتار حاضر حاوی شرح‌حال حافظ به زبان ساده و معنای کلمات و اصطلاحاتی به کار رفته در دیوان اوست که فهم آنها برای نوجوانان و جوانان مشکل است. این کلمات بر اساس حروف الفبا تنظیم شده‌اند.