درباره حرف مفت

یکی از بارزترین ویژگی های فرهنگ ما این است که حرف مفت در آن زیاد وجود دارد. همه این را می دانند. هر یک از ما سهم خود را ارائه می دهیم. اما ما تمایل داریم این شرایط را امری طبیعی بدانیم. اکثر مردم نسبت به توانایی خود در تشخیص حرف مفت و خودداری کردن از آن اطمینان دارند. بنابراین این پدیده نگرانی عمدی زیادی ایجاد نکرده است. ما درک درستی از اینکه این حرف مفت چیست، چرا مقدار زیادی از آنها وجود دارد یا چه عملکردهایی را به عهده دارد، درک نمی کنیم. به عبارت دیگر، همانطور که هری فرانکفورت می نویسد ، "ما هیچ نظریه ای نداریم".
فرانکفورت ، یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان اخلاق جهان، تلاش می کند تا چنین نظریه ای را در اینجا بنا کند. فرانکفورت با ترکیب مشخصه های خود از حدت فلسفی، بینش روانشناختی و شوخ طبعی فریبنده، بررسی می کند که چگونه حرف مفت و مفهوم مرتبط با حقه بازی، از دروغ گفتن جدا هستند. او استدلال می کند که آدم هایی که حرف مفت می زنند خود را آنگونه که دروغگویان به مخاطبانشان معرفی می کنند، نشان نمی دهند، یعنی با عامدانه حکم اشتباه صادر کردن در خصوص چیزی که درست است. حرف مفت به هیچ وجه نباید خلاف واقع باشد.
در عوض، آدم های حرف مفت زن، سعی در انتقال تصور خاصی از خود دارند، بدون اینکه نگران باشند که آیا اصلا آن حرف صحت دارد. آنها بی سر و صدا قوانین حاکم بر پایان مکالمه خود را تغییر می دهند تا ادعاهای مربوط به حقیقت و کذب بی ربط باشند. فرانکفورت نتیجه گیری می کند که گرچه حرف مفت می تواند شکل های بی گناهانه ای نیز داشته باشد، اما افراط در آن باعث می شود ظرفیت تمرین کننده در بیان حقیقت تضعیف شود به گونه ای که حتی دروغ گفتن نیز باعث آن نشود. دروغگویان حداقل اذعان می کنند که مهم این است که واقعیت چیست. فرانکفورت می نویسد، از این رو، دشمن بزرگتر حقیقت، حرف مفت است و نه دروغ!