زبان زنان

نمایشنامه‌نویسی زنان ایران در سال‌های اخیر دچار تحول اساسی شده است. زنان نمایشنامه‌نویس با نگاه منتقدانه مدام واقعیت‌های موجود را مورد پرسش قرار می‌دهند و با نگاهی چالشگر و زنانه، در پی یافتن بهترین تصویر انسانی در جامعه خود هستند. پژوهش حاضر نمایشنامه‌های دو تن از نمایشنامه‌نویسان برجسته زن معاصر، چیستا یثربی و نغمه ثمینی، را مورد بررسی قرار داده و با تأکید بر ماهیت زبان زنان در آثارشان، به جستجوی زبان فراموش‌شده‌ای پرداخته که بی‌شک، بازتاب‌دهنده واقعیت‌های اجتماعی است.