باشکوه ترین کلمات را گرد می آورم تا با آنچه به کلمه در نمی آید،به ستایش زنان و مردانی برخیزم که در کوهستان ها و دره های سرد،در صحراها و شکتزارهای صبور،رو به زندگی ایستادند تا مرگ به تعویق بیفتد و در این فرصت شاید ممکن،بزرگ ترین درس های دیروز،چرا نگویم تاریخ این سرزمین شگفت انگیز را به ما بیاموزند،تا به یاد آوریم «ما»را در برابر خودمان،ما را در ذهن و خاطره امروز و فردا،و تاریخ را در هر روز خود،اما در این یادآوری تازه،چه کاری از دست شاعر برمی آید...