صرف

نگاهی به دستور سنتی که در آن طبقه بندی مقولات کلام و بررسی حالت های دستوری واژه ها جایگاهی ویژه دارد تا دستور زایشی که در آن واژگان یکی از حوزه های مستقل دستور شمرده می شود، بیانگر توجه ویژۀ دستورنویسان و زبان شناسان به حوزۀ صرف است. وجود ویژگی های متنوع واژگانی در زبان های مختلف و در پی آن شکل گیری نظریه های متعدد صرفی، گسترۀ این شاخه از زبان شناسی را بیش از پیش نمایان می سازد؛ این گستره به نگرشی نسبتا نوین در زبان شناسی یعنی زبان شناسی شناختی، نیز کشیده می شود و صرف شناختی دریچه ای نو در پژوهش های زبان شناختی می گشاید. در این میان بهره گیری از دستاوردهای زبان شناسی رایانشی، و به ویژه زبان شناسی پیکره ای و استفاده از داده های کمّی، شرایط را برای تأیید نظریه های صرفی فراهم می کند. سرعت پیشرفت در این حوزۀ علمی به حدی است که برگزاری دائمی همایش های علمی تخصصی را برای ارائۀ دستاوردها و تبادل نظر صاحب نظران، ضروری می نماید. این کتاب دربردارنده ۸ مقاله مربوط به چهارمین همایش ملی صرف با محوریت «نظریه های صرفی نوین در زبان های ایرانی» است.