چاپ نخست این کتاب در پاییز 1367 منتشر شد و 5 سال بعد به چاپ دوم رسید. اما بنا به دلایلی همچون مشکلات صدور مجوز نشر، فرصتی برای انتشار چاپ سوم پدید نیامده بود.
نکته جالب توجه درباره این کتاب این است که چاپ نخست آن در سال 57 و درست زمانی منتشر شد که تنها ده سال از انقلاب می گذشت و در این مدت هرگونه فعالیت های مروبط به موسیقی، اعم از بخش دولتی یا خصوصی، ممنوع بود. و یا در حداقل سطح ممکن بود.
قرار بود این کتاب به جلد های بعدی نیز برسد که متاسفانه این امر میسر نشد. اما مولف بارها در پانویس صفحات کتاب خواننده را به جلد دوم حوالت داده است.
شاپور بهروزی در صفحه 561 چاپ نخست این کتاب در سال 1367 نوشته است:«خواننده عزیز، این کتاب به قصد انتفاع مادی نوشته نشده است.و نگرشی است کوتاه به تاریخ موسیقی کشور و در راه تحقق یک رسالت فرهنگی. بین سال های 1314 تا 1357. مقالات و نوشته های پراکنده ای در زمینه تاریخ موسیقی و زندگینامه برخی مسیقیدانان نوشته شده و یا در رسانه های گروه پخش گردیده ولی هیچ کدام در یک مجموعه مرتب و منظم گرد نیامده تا بتواندبه عنوان مرجع در دسترس پژوهشگران و علاقمندان قرار گیرد».
وقتی جلد نخست این کتاب منتشر شد استاد ایرج افشار شرح مختصری بر آن در مجله «آینده» نوشت و آن را کتابی اراسته و پرکشش توصیف کرد. با انتشار آن، گویی سدی شکسته شده باشد، آرام آرام جریان کتاب سازی ها به راه افتاد. و ده سال بعد، جریان به سیلابی تبدیل شد که خوب و بد، با ارزش وبی ارزش و خس و خاشاک را با هم به ارمغان آورد.
در این کتاب به شرح فعالیت های موسیقی دانان مشهوری چون مرتضی نی داوود، فریدون حافظی، علی تجویدی، پرویز یاحقی، داریوش صفوت، پرویز مشکاتیان، جواد معروفی، مصطفی کمال پورتراب، مرتضی حنانه و برخی دیگر از بزرگان موسیقی پرداخته شده است.