قیام «عبدالله بن معاویه» به عنوان آخرین رشته از قیامهای علویان در سال 127 ق و در زمان خلافت «مروان دوم» آخرین خلیفه اموی در عراق موضوع بحث این کتاب است. از اینرو در این پژوهش به روش «فردگرا - ساختاری»، نخست تعریفی از تغییر اجتماعی و وجهتمایز آن با تحول اجتماعی ارائه میشود سپس زندگی و خاندان عبدالله بن معاویه و ارتباط او با وصیتنامه «ابوهاشم عبدالله بن محمد بن حنیفه» بررسی میشود و در پایان قیام وی در کوفه و ایران و ماهیت قیام و تأثیر آن بر جریانهای «غالی» تحلیل میگردد.