کتاب حاضر، نگاهی میانرشتهای به برههای از تاریخ هنر تئاتر در ایران است که پنجره نشانهشناسی فرهنگی به سمت آن گشوده شده است. پنجرهای که میتواند زوایایی تازه را نمایان سازد. پژوهش حاضر در راستای تأکید بر اهمیت این جریان شکل گرفت. محصور ماندن در دام نگاه و روشی خاص و تکرار آن در امر پژوهش، جامعهای تکآوایی را پدید میآورد که علاوه بر ایجاد بنبستهای آکادمیک، سببساز تکرار انگارههایی میشوند که بارها و بارها مورد بازخوانی قرارگرفتهاند. تئاترهای اجتماعی، تئاترهای تاریخی، نمایشنامههای اخلاقی، شعر و بازنمایی فرهنگی، جریان شناسی حرکتهای ادبی، شعر و بازنمایی فرهنگی برخی از محورهای مورد بحث در این کتاب هستند.