سرودهای مخالف ارکسترهای بزرگ ندارند

“اطاقی بود روی قالیچه ی آسمانی قصه که از شب پایین نمی آمد. شبی که خیال صبح نداشت. فرنوش می دانست اگر فرهاد باشد، صدای فلوتش آسمانی تر می شود. رفتن فرهاد از عشق نیست. از نفس است. چندین بار سپیده زد. چندین بار آبی تیره ی صبح کم رنگ شد. یک بار نگاه کردند و فرنوش خندید و آن برف باریده را روی شاخه ها نشان فرهاد داد. گل هایی که از زیر همان برف ها رد می شدند و زرد شدند و ریختند، گرمشان شد. سرما به اطاق تابستانی ریختند. فرنوش تنبلی می کرد از تخت بیرون بیاید و بخاری را روشن کند. هوا داشت گرم می شد. پنجره ها را فرهاد باز می کرد.” “سرودهای مخالف ارکسترها ی بزرگ ندارند”دعوتی است به رازها و نواهای آن اطاق های جادویی گذشته که هزاران داستان دارند با پنجره هایی رو به حقیقت و صداهایی با رنگ یار… “تمام شب های عشق تمام می شوند. صبح، تاریک و سیاه شب را سفید می کند. فرهاد نمی دانست راه کجاست. اطاقی که می خواست، تا جهان هست، هوایش باشد. رنگ دیوارهایش را صبح دید. جای لوازم را به خاطرش داد. بوی فلوت می آمد. فرنوش نبود. دلش می خواست بگردد تا با این بهانه خانه را یاد بگیرد. دلش می خواست شیرین صدایش کند و بگوید که تیشه به کوه نمی کوبد. تا خواب نباشد صدای شیرین فرهاد صدایش کند. در کوه نخوابد و تیشه بزند و بی خوابی بکشد. وقار عشق هنوز میان اطاق مانده بود و فرهاد به دنبال شیرین آواز می گرداند. صدای کلید در آمد. فرنوش خرید صبح کرده بود. نان سنگک را دولا، شیر و پنیر و عسل را روی هم گذاشته بود و رفت سمت آشپزخانه ی کوچک. تدارک صبحانه را دیده بود و فرهاد نفس های بی جا به فلوت می زد که صدایی از آن بیرون بیاید. فرنوش خندید. کنار نان را میان راه خورده بود.” مسعود کیمیایی در رمان تازه خود از خانواده ای قدیمی در تهران روایت دارد در طول سالیانی بس نزدیک به ما.