"ژاک رانسیر"، فیلسوف فرانسوی، در دو گفتوگو با پیتر انگلمان طرحی کلی دربارهی شکلگیری اندیشهی خود ارائه میدهد، از مطالعات اولیهاش دربارهی رهایی کارگران گرفته تا کارهای اخیرش در باب ادبیات، فیلم و هنرهای بصری. او به جای بحث دربارهی زیباییشناسی در چارچوب نحوهی تعمق محدود ما در هنر یا زیبایی، میگوید زیباییشناسی تشکیلدهندهی اساس کل «رژیم تجربهی» ماست. رانسیر نشان میدهد که روابط سیاسی از تجربهی حسی شکل میگیرند، چون احساسها و ادراکهای فردی بدل به دغدغهی کل اجتماع میشوند.