سریر شیشه‌ای 2 (۲)

سپیده دمی خاکستری و سرد بود و سلینا در محوطه ی آشنای باغ ایستاده و تکه چوبی در دست دستکش پوشش داشت. تیزپا کنارش روی علف های خشک نشسته بود و دمش را می چرخاند و باقیمانده ی برف ها را در هوا پخش می کرد. اما جانور برای اینکه سلینا چوب را پرتاب کند زوزه و ناله نمی کرد. نه! تیزپا نشسته و به قصر پشت سرشان خیره شده بود و منتظر آمدن کسی بود که هرگز نمی آمد. سلینا به دشت خشک خیره شد و به ناله ی ساقه های علف گوش داد. دیشب و امروز هیچ کس مانع خروج از اتاقش نشد. با اینکه خبری از نگهبانان در اطراف اتاق و محل اقامتش نبود، هربار که اتاقش را ترک می کرد، رس به صورت تصادفی! در برابرش ظاهر می شد. برایش مهم نبود که تمام حرکاتش را به کیال گزارش می کند. برایش مهم نبود کیال شب گذشته او را تا مزار نهیمیا دنبال کرده است. بگذار درباره ی آواز هر فکری می خواست بکند. سلینا نفسی تند و عمیق کشید و چوب را عقب برد و با تمام توان پرتاب کرد. چوب در آسمان ابری به پرواز درآمد و در فاصله ای آن قدر دور افتاد که سلینا صدای افتادنش را نشنید. تیزپا سرش را به سمت سلینا چرخاند و با چشمان طلایی و پرسش گر به او خیره شد. دستی به سر و گوش گرم جانور و بعد پوزه ی لطیف و باریکش کشید، اما سوال جانور هنوز بی پاسخ بود.

سلینا گفت: «اون دیگه نمی آد.»

سگ همچنان منتظر ماند.