نرفتن

دستم به نرده ی کنار پله ها بود و آروم تو پله ها می چرخیدم تا به خونه ى عَبِد برسم. چقدر این پله ها عجیب بودن... پله ها جاییه برای فکر کردن و متمرکز شدن روی کاری که می خوای انجام بدی و بعضی وقتا هیچ وقت تموم نمی شن و پله های جادویی خونه ى عبد هم همیشه همین بود. کش می اومدن و ری می کردن و هرچی تلاش می کردی ازشون زودتر عبور کنی، دو تا دوتا هی بچه می کردن و زیاد می شدن. پله ها جون دارن و می فهمن و به هم حسودی می کنن. بعضی وقتا هم قدشون رو همچین می کشن بالا تا نتونی بری روی بعدی. به جنگ با کسی که ازشون بالا میره دارن و یه جنگ داخلی بین خودشون و همیشه منتظرن که بخوری زمین یا روشون سکته کنی و قلبت وایسه. و پله برقی ها هم که بدترن؟ اون ها خیلی موذی و بی سروصدا پشت هم حرکت می کنن و عین گله ی گرگ ها با هم شکار می کن. فقط کافیه که حواست پرت شه و نوک پات بره لای یکیشون، اونوقت همه با هم متحد می شن و می کشنت اون لا و عین چرخ گوشت چرخت می کنن و تا مامور پله برقی سر برسه، هزار تیکه شدی و محو. پله ها هم بی سروصدا به کارشون ادامه می دن. از پله ها بدم میاد.