بازیگر سینما برای خلاقیت سه بار محدود میشود: اول، با دنیای ذهنی کارگردان و قاب دوربین؛ دوم، در چارچوب عوامل اطراف و بازیگران روبهرویش؛ و سوم، با تیغ تدوین و دنیای ذهنی تدوینگر، اما برای یک بازیگر حرفهای کنار آمدن با همه این محدودیتهای کار آسانی است... ممکن است نقد بازیگری در وهله اول مشکل بنماید و نقاد نتواند دنیای کارگردان، دنیای گروه و ارتباط ارگانیک گروهی و دنیای تدوین را ندیده بگیرد. در چنین حالتی معلوم و مبرهن است که بازیگر در پس پشت این دنیاها گم میشود.