کاش کسى به من گفته بود که وقتى بین دو تولد مىزیَم چیزهایی را که روح محضاند به خود نزدیکتر کنم. سگهایم. درختهای کنار رودخانهی سن آنتونیو. آسمان و ابرها که انعکاسشان در آب میافتد. باد با بوی بهارش. گلها، مخصوصاً گل مینای همدل.
کاش کسی به من گفته بود عشق نمیمیرد، که ما پس از مرگ هم به پذیرفتن و هدیه کردن عشق ادامه میدهیم. این خبر حتا الان هم برایم حیرتآور است. نمیدانم چرا پایین صفحهی تلویزیون در شبکهی سی ان ان نمینویسندش.