به وقت گفتن

کتاب " به وقت گفتن " مجموعه شعری از "سیدرضا علوی" است. این کتاب در سال 1390 به چاپ رسیده است. علوی متولد 1325 است. نوشته‌اند که او با توصیه‌ی بهاءالدین خرمشاهی و بعد از او منوچهر آتشی به شعر روی آورده است. هرچند شعر تنها ژانر از هنر نوشتاری و حتی رادیکال‌ترین هنر موجود در میان همه‌ی هنرهاست که کار آن نه با توصیه و آموزش که تنها با زیست متصل به وضعیت شاعرانه به تولید و خلق محصولی شگرف می‌انجامد.

اگر بتوان شعر را دسته‌بندی کرد، علوی بیشتر در زمره‌ی کوتاه‌نویس‌ها دسته‌بندی می‌شود و طنز از ارکان پرداخته‌شده در شعرهای اوست. او در کتاب به وقت گفتن، در شعری که پشت جلد کتاب نیز مکتوب شده است، از ترفندهای انگلیسی‌ها می‌گوید. این‌که سگ را دادند دست بچه‌ی تخس و آن‌قدر ایستادند تا صدایش از هیروشیما درآمد! ثبت و بیان وضعیت تاریخی ـ اجتماعی به لحاظ زیبایی‌شناسی، بهترین هویت خود را در وضعیت طنز از آن خود می‌کند؛ طنز سیاه. در اینجا نیز شاعر با استفاده از این ساحت، به ساخت واقعه‌ی انفجار اولین بمب اتم می‌پردازد که در جنگ جهانی دوم توسط آمریکا رقم خورد؛ آن هم بدون این‌که به طور صریح و در جملات عموماً خبری ِمعلوم آن را به تصویر بکشد. تنها با اشاره‌هایی جغرافیای ِحادثه را هدف می‌گیرد و با این کار خود ِانفجار را ترسیم می‌کند، نه این‌که تنها به شرح وقایع روی آورده و بسنده کرده باشد. تفاوت شعر و باقی هنرهای نوشتاری و در این مورد نیز با تاریخ‌نویسی در همین ترسیم‌هاست.

علوی جدای از شعر سپید و آزاد، شعر کلاسیک نیز می‌نویسد. از جمله کتاب‌های منتشرشده‌ی او می‌توان به عنوان‌هایی چون: «هایکوها از یک پدر و مادرند: سیصدویک هایکو»، «اره‌ماهی در آهنگری: مجموعه‌ی 181 هایکو»، «از رنگ کودکی»، «یک رباعی تا صبح» و «تازه‌هوایی برای چاشت» اشاره کرد.