یازده نمایشنامه

کتاب " یازده نمایشنامه " مجموع نمایشنامه‌های "سمیوئل بکت" است. این کتاب را "باربد گلشیری" به فارسی ترجمه کرده است. "سمیوئل بکت" نابغه‌ی ادبیات قرن بیستم است. او در سال 1906 در ایرلند متولد شد. تحصیلات اولیه را در همان‌جا به پایان رساند و به علت علاقه‌ی شدیدش به زبان و ادبیات فرانسه، در این رشته تحصیل کرد. در سال 1928 به پاریس رفت و به مدت دو سال به تدریس پرداخت. بکت در این دوران با جیمز جویس آشنا شد. این آشنایی در شکوفایی استعداد او عامل مهمی بود و جویس به الهام‌بخش بکت در ادبیات تبدیل شد.

بکت فعالیت ادبی را با نوشتن رمان آغاز کرد؛ اما تمام دنیا او را با نمایشنامه‌هایش می‌شناسند. نام بکت با تئاتر ابزورد گره خورده است. آثار او به طرز جسورانه‌ای ادبیات معاصر را دستخوش تغییر کرد. نمایشنامه‌های بکت بی‌پروا هستند و دنیایی بدبینانه را ترسیم می‌کنند. این دنیای تاریک و سنگین حتی با اشاره‌های طنز بکت هم ذره‌ای سبک و روشن نمی‌شود؛ بلکه فضا را عجیب‌تر می‌‌کند. شخصیت‌های خاص و مکالمات غیرقابل‌پیش‌بینی از ویژگی‌های بارز نوشتار بکت محسوب می‌شوند. بکت در سال 1969 جایزه‌ی نوبل ادبیات را کسب کرد. آکادمی نوبل علت اختصاص این جایزه به بکت را این‌گونه توصیف می‌کند: «برای نوشتارش در قالبی نو برای رمان و نمایشنامه، که در بی‌معنایی و پوچی انسان مدرن به تعالی می‌رسد.»

بکت به این باور رسیده بود که زندگی انسان چرخه‌ای بیهوده از عادات و امور روزمره است. او به خاطر همین جهان‌بینی، شغلش در دانشکده را رها کرد و به سفری کولی‌وارانه رفت. او در این مدت به سرتاسر کشور مادری‌اش ایرلند سفر کرد و همچنین به فرانسه و آلمان رفت. بکت در این دوره‌ از زندگی‌اش تمام زمانش را به نوشتن و سرودن اختصاص داد. کتاب یازده نمایشنامه شامل یازده نمایشنامه از بکت است که در آن دوره نوشته شده‌اند.