از صبا تا نیما

"ادبیات کلاسیک فارسی همواره از ادبیات معاصر فاصله داشته است. نگرش شاعران و نویسندگان کهن به انسان و جهان، عمدتا نگرشی الهی بوده است. از نگاه آنها تنها در سایه خداست که انسان پدیدار می‌شود و معنا می‌یابد؛ اما مرکز ثقل ادبیات معاصر، خود انسان و مسائل آنی و عینی اوست. کتاب حاضر به شیوه مواجهه نگارنده با متون ادبی و ادبیات اختصاص دارد. بخش یکم عمدتا درباره ادبیات کلاسیک است. این بخش، با نگاهی به تاریخ ادبی ایران آغاز می‌شود که مروری است به سیر تحول ادبیات فارسی از طلیعه آن در نیمه قرن سوم هجری تا امروز. سپس نگارنده گفتارهایی را ذکر کرده که موضوع آنها بررسی آثار برخی از بزرگ‌ترین شاعران و نویسندگان ایرانی از قرن چهارم تا هفتم هجری است. بخش دوم مختص شعر، مخصوصا شعر معاصر است. «بزرگ‌ترین داستان‌نویسان ایران در قرن بیستم» بخش دیگری از کتاب است که ویژه نثر و داستان‌نویسی است. این بخش با ترجمه دو مقاله درباره داستان‌نویسی عرب و ویژگی‌های حماسه به پایان می‌رسد. «رابطه هنر و امنیت در تاریخ ادبیات» سرآغاز بخش پایانی کتاب است که شامل برخی مباحث نظری در تاریخ ادبیات و نقد ادبی ایرانی است."