نگارنده در کتاب حاضر به بررسی نثر موزون، سیر تطور، اهمیت بلاغی و نقش برجستة آن در آفرینش کلام ادبی پرداخته است. محدودة این پژوهش، مجموعهای از متون منثور فارسی، از قرن چهارم تا سدة نهم هجری قمری را شامل میشود. نگارنده بر ارزش سجع و موازنه در آفرینش اثر ادبی از نظر صورت و معنی تأکید کرده است. همچنین، با تحلیل برخی از مبانی نظری تحقیق، کوشیده تا اهمیت این نوع نثر را بهعنوان نوعی کلام مستقل از نظم و نثر معرفی کند.