میشل فوکو: زهد زیباشناسانه به‌ مثابه گفتمان ضددیداری

ار فوکو بر تنش میان «مراقبت از خود» و «مراقبت از دیگران» متمرکز است؛ مسئله این است که آیا «خودآفرینی شخصی» و «بادیگران بودن» در تضاد با یکدیگر قرار دارند یا می‌توانند در سازگاری باشند؟ روایت فوکو از مسیحیت و مدرنیته، بیانگر تقابل و تعارض میان این دو قلمرو است؛ اجتماع شبانی مسیحی و جامعۀ روان‌شناسی مدرن، رویه‌های فردیت‌سازی را در فرایندهای تمامیت‌ساز منحل می‌کنند؛ اما هارمونی فلسفی در یونان باستان، میان «خود» و «دیگری» نوعی همزیستی زیبایی‌شناختی را ممکن می‌کند؛ شاگرد یونانی در رابطه با استادش سقراط در پایان راه به خودآیینی می‌رسد، اما بیمار در مواجهه با روان‌شناس، همواره مطیع و منقاد است. جامعۀ فیلسوف، جامعۀ دوستی و دیالوگ میان انسان‌های آزاد و برابر است؛ در مقابل، جامعۀ روان‌شناس، تحت سیطرۀ چشم‌های نامتقارن و نامتقابل است. این کتاب داستانی است دربارۀ «مراقبت از خود» و «مراقبت از دیگران».