همه جای ایران سرای من است

یکی از غنی‌ترین و پرچالش‌ترین مضامین و موضوعات در آثار نظم و نثر همه فرهنگ‌ها و گویش‌ها مفهوم وطن است. آدمی همواره پیوندی عمیق و تعلق خاطری توصیف ناپذیر نسبت به وطن را در قلب خود جای داده است تعلق خاطری که اغلب با حس وابستگی غریبی توام است. گرچه مرزِ وطن در نگاه‌های مختلف بسته به زمان و شرایط متفاوت بوده است. اما شاید‌‌‌ همان عشق و وابستگی را بتوان مهم‌ترین وجه اشتراک آثار خلق شده در این موضوع به شمار آورد. کتاب همه جای ایران سرای من است از افقی بدیع به آثار برجسته کهن تا معاصر نگریسته و کوشیده است مجموعه‌ای جامع از وطن نامه‌های ادبیات زبان مادری و نیز ادبیات دیگر ملل را در خود جای دهد. این کتاب واژه‌های وطن بوم میهن سرزمین را در اشعار و دل نوشته‌های شاعران و نویسندگان بزرگی همچون رودکی «فردوسی» حافظ «شریعتی» شفیعی کدکنی «نظامی گنجوی» مولوی «دهخدا» بهار «قآنی و..... بررسی کرده است. این کتاب سعی نموده وطن را از هرلحاظ در اشعار و دست نوشته‌های بزرگان تعریف نماید. ‌گاه این وطن زمینی است و‌گاه آسمانی.