در مرحله گذار تحرکات کردی از یک دوره بیشتر عشایری و مذهبی به شکلی بیشتری سیاسی و ناسیونالیسنی، شورش آرارات را می توان یک نقطه عطف به حساب آورد. یکی از ویژگی های این دوره گذار سعی و تلاشی بود برای ارایه برآوردی از یک آرایش سیاسی جدید در منطقه، از جمله احتمال شکل گیری نوعی ایتلاف ایرانی- آریایی بر ضد یک هویت مفروض دیگر. آنچه در کتاب حاضر ارایه شده هم از چگونگی شکل گیری این نگاه به صورت هم پیمانی عملی و نظری ارمنی ها و کردها در این ایتلاف جدید تصویری به دست می دهد و هم از برداشت اولیه ترک ها از این دگرگونی و تلاشی که در نقد آن به کار بردند.