صدا در سینما

صدائی که منبع اش هرگز دیده نمی شود - مثل صدای مادر نورمن بیتس در فیلم روانی -چگونه می تواند چنین تأثیر پرقدرتی روی بیننده داشته باشد؟ کارگردان هائی چون فریتس لانگ، آلفرد هیچکاک و برایان دی پالما چه استفاده هائی از شنیده شدن اما دیده نشدن برای ایجاد تعلیق در فیلم های شان کرده اند؟ چرا این همه فیلم حول صداهائی ساختار یافته اند که جدا از تصاویر مربوط به منابع شان هستند؟
میشل شیون، یکی از برجسته ترین متخصصان فیلم، در بررسی درخشان موضوعی که هرگز کسی به آن نپرداخته، به این پرسش ها پاسخ می دهد و به کندوکاو در قدرت رازناک صدای انسان - بخصوص صدای بدون بدن در سینما می پردازد. پرسش های اساسی، پاسخ های خلاق و نثر روشن این کتاب را به یکی از معدود کتاب ها درباره ی صدای فیلم بدل کرده است، کتابی که استادان و دانشجویان را به یکسان راضی می کند.