از نامت چند حرف کبود به دهان‌مان پس دادند

شعر روزبه سوهانی، همچون قایقی بر گستره اقیانوس، رهاست و مخاطب را به آرامش و رهایی دعوت می کند. آن جا که انسان از روزمره گی ها و ناهنجاری ها به تنگ می آید و دنبال پناهگاهی ایمن است، جایی که بتواند نفسی توأم با لذت بکشد، شعر روزبه سوهانی رنگ می گیرد و برجسته می شود. ملایمت و عطوفتی که در شعر این شاعر به چشم می خورد، باعث نزدیک شدن مخاطب به شعرش می شود. حتی آن جا که سوهانی به مسائل و جریان های اجتماعی پرداخته است، باز هم شاهد نوعی ملایمت در ساختار و اجرای شعرش هستیم. این ملایمت گویی در سرشت شاعر نهادینه است و در واقع نیز چنین رفتاری را از وی شاهدیم.