دیالوگ

مهم نیست که تولی یک نمایشنامه تا چه اندازه سخاوتمندانه و بی مضایقه باشد، یا توصیفات یک رمان تا چه اندازه زنده وروشن باشد و یا اینکه تصویر پردازی یک فیلم چقدر پرآذین و با شکوه انجام شود، در نهایت این گفتار شخصیت است که عمیق ترین پیچیدگی ها ، وارونه پنداشتی ها ودرونیات و باطن انسان را سرو شکل میدهد......
بدون دیالوگ گویا و پرمعنی، رویدادها فاقد عمق هستند. شخصیت ها بعد ندارند، و داستان ها تخت می شوند. دیالوگ، بیشتر از هر شیوه دیگر شخصیت پردازی ( جنسیت، سن و سال، رخت و لباس، طبقه ی اجتماعی، شکل و شمایل ) این قدرت را دارد که داستان را از طریق لایه های متعدد زندگی ارتقا دهد، و به این ترتیب، یک نقل و بیان صرفا بغرنج را به نمایش کاملی از پیچیدگی، ترفیع می دهد.