مقالات احمد تفضلی

فارسی از میان زبانهای ایرانی تنها زبانی است که در دورانهای مختلف تاریخی از خود آثاری به جای گذاشته و به کمک این آثار بررسی تحولات آن میسر گشته است. فارسی کنونی اساسا دنباله یکی از گونه های فارسی میانه و این زبان خود دنباله فارسی باستان است و این دو زبان در واقع به منزله پدر و نیای فارسی به شمار می روند. در مورد زبانهای دیگر ایرانی وضع چنین نیست. از برخی از این زبانها از دوره باستانی آثاری مانده است ولی در دوره میانه و جدید از آنها بی خبریم (مانند زبان اوستائی) و از برخی دیگر در دوره میانه آثاری مانده است و از دوره باستانی و جدید آنها اطلاعی در دست نیست (مانند خوارزمی) و بعضی دیگر اکنون به صورت زبان یا لهجه به کار می روند اما پدر و نیای مستقیم آنها روشن نیست (مانند کردی). قدیمترین آثار فارسی باستان از قرن پنجم قبل از میلاد است که در کتیبه های هخامنشی ثبت شده است، اما تحقیقات نشان می دهد که زبانی که در کتیبه ها به کار رفته است، نشان دهنده صورت کهنه تری از زبان معمول و متداول عصر خود بوده است.