تا بهار صبر کن باندینی

کتاب ها را از توی قفسه ها بیرون می کشیدم، چندخطی، چند صفحه ای می خواندم و بعد آن ها را سر جایشان برمی گرداندم. یک روزی کتابی بیرون کشیدم و آن را باز کردم، خودش بود. لحظه ای ایستادم و مشغول خواندن شدم. سپس مثل کسی که توی زباله دانی شهر، طلا پیدا کرده باشد، کتاب را به طرف میز بردم... خطوط به راحتی روی صفحه موج می خوردند و جریان داشتند. هر خط انرژی خودش را داشت و از پسش خط دیگری شبیه به آن می آمد. همان محتوای هر خط، به صفحه شکل می داد، حس اینکه یک چیز در آن حک شده است، عاقبت اینجا مردی بود که از نشان دادن احساسات نمی هراسید. شوخ طبعی و رنج با سادگی فوق العاده ای درهم آمیخته بود. آغاز آن کتاب برایم معجزهای خارق العاده و عظیم بود. کتابی به نویسندگی جان فانته.
فانته تأثیر زیادی روی من گذاشت، فانته خدای من بود و من می دانستم که خدایان باید تنها رها شوند، کسی نباید به در خانه هایشان بکوبد. چیزهای بیشتری راجع به ماجرای جان فانته وجود دارد و آن ماجرای بخت خیلی بد و سرنوشت افتضاح و شجاعتی بی نظیر و ذاتی است. یک روزی این داستان تعریف خواهد شد، اما احساس می کنم که او نمی خواهد من این داستان را اینجا تعریف کنم. اما اجازه دهید بگویم که شیوه ی کلامی و شیوه ی زندگی او عین هم هستند: قوی و پسندیده و صمیمی. همین اندازه کافی است. حالا این کتاب مال شماست.
برشی از مقدمه ی چارلز بوکوفسکی