ایرانشاه

ابراهیم پورداود را بنیان گذار ایران شناسی در سرزمین ایران، و زنده کننده فرهنگ و زبان های ایران باستان دانسته اند. وی از کودکی به دانستن اوضاع ایران قدیم علاقمند بود و چون به سن رشد رسید، مطالعه کتاب هایی را که راجع به ایران باستان بوده، بر مطالعه کتاب های دیگر ترجیح داد و به خصوص کتاب های مربوط به دین زردشتی بیش از همه توجه او را به خود جلب کرد و سال های دراز در این باره به تحقیق پرداخت (پورداود، مقدمه بر پشت ها، 11 - 12) و با آگاهی وسیعی که از زبان های فرانسه، آلمانی، انگلیسی، عربی و ترکی و دیگر زبان های کهن داشت، تمام کتاب های مربرط به ایران قدیم - را که به زبان های گوناگون نوشته شده بود - در کتابخانه شخصی گردآورد و تا آخرین دقایق حیات به مطالعه و بررسی سرگرم بود و در این راه از مباحثه و مکاتبه با دانشمندان بزرگ ایران شناسی دنیای غرب از جمله مارکوارت، مان، هارتمان، فرانک، شدر، براون، میتووخ، مینورسکی، ولف و بلوشه دریغ نمی کرد. بر اثر کوشش های پیگیر او ایرانیان می توانند اوستا را به زبان ساده امروزی مطالعه کنند و از اوضاع و رسوم اخلاق و مواعظ و حکم، معتقدات دینی، روایت های تاریخی و اساطیری نیاکان خود آگاه شوند.