تکنیک درمان در روانکاوی

کتاب " تکنیک درمان در روانکاوی " اثر "زیگموند فروید"، عصب‌شناس اتریشی و بنیان‌گذار علم روانکاوی به‌عنوان روشی درمانی در روان‌شناسی است. این کتاب به همت محمد مبشری به فارسی ترجمه شده است. فروید، این اندیشمند بزرگ، کتاب‌های متعددی نوشته که در پیشرفت علم روان‌شناسی بسیار مؤثر بوده‌اند. بسیاری از آثار او در مورد فراموش‌کاری، هیپنوتیزم و درمان افراد مبتلا به بیماری‎‌های عصبی است. از آثار زیگموند فروید می‌توان به «تفسیر خواب»، «تمدن و ملالت‌های آن»، «موسی و یکتاپرستی»، «کاربرد تداعی آزاد در روانکاوی کلاسیک»، «گزارش تحلیلی یک مورد هیستری»، «ضمیر ناآگاه» و «مکانیسم‌های دفاع روانی» اشاره کرد.
کتاب " تکنیک درمان در روانکاوی " از پنج مقاله تشکیل شده است به نام‌های: «درمان روانی»، «روش روانکاوانه‌ی فرویدی»، «درباره‌ی روان‌درمانی»، «امکان‌های آینده‌ی درمان روانکاوانه» و «روانکاوی بی‌قاعده». همان‌طور که می‌دانیم، شیوه‌های سنتی درمان و شیوه‌های پزشکی علمی درمان، هردو با روان‌درمانی همراه هستند. اما آن‌چه به‌عنوان روان‌درمانی حرفه‌ای و روشمند از آن یاد می‌شود، حاصل تلاش‌های فروید در سال‌های پایانی قرن نوزدهم بود که بعداً از آن جریان‌های گوناگونی نشئت گرفت. در ابتدای پیدایش، این روش براساس تجربه‌های بالینی بوزف برویر و زیگموند فروید در مجموعه مقاله‌هایی با نام «مطالعاتی درباره‌ی هیستری» در سال 1895 مطرح شد. پس از آن با چاپ کتاب «تعبیر رؤیا»ی فروید علم روانکاوی پاگرفت و باسرعت در بیشتر جوامع علمی نفوذ و گسترش پیدا کرد. بازتعریف این روان‌شناس اتریشی از تمایلات جنسی سبب شد که او «عقده‌ی ادیپ» را به‌عنوان اصل محوری تئوری روانکاوی خود در نظر گیرد. او همچنین با تجزیه و تحلیل رؤیاهای بیمارانش به بسط نظریه‌ی خود درباره‌ی اینکه ناخودآگاه یک مرکز برای ایجاد اختلال در خودآگاه است، کمک کرد.