زبان‌شناسی ایرانی

زبان شناسی دانش شناخت و بررسی زبان به روش علمی است. زبان شناسی را می توان علم توصیف زبان دانست. در زبان شناسی زبان از دو جهت بررسی می شود. از یک سو زبان به عنوان قوه نطق، یعنی همان ویژگی خاصی که فصل ممیز انسان از حیوان است مورد مطالعه قرار می گیرد و قوانین ناظر بر آن بررسی می شود. از سوی دیگر به بررسی همه زبان ها و از جمله زبان مادری پرداخته می شود. با توجه به ماهیت زبان که وسیله برقراری ارتباط در جوامع بشری است و با درنظرداشتن این نکته که جوامع بشری هیچ گاه ثابت نیستند و دائما دستخوش تغییرها و تحولات هستند، می توان دریافت که زبان هم به دلیل سرشت اجتماعی خود پیوسته متناسب با تغییرات و تحولات اجتماع در حال تغییر و تحول است. البته تحولات زبانی بر اساس قانون های ویژه ای صورت می گیرد که شناخت آن تحولات براساس این قوانین نیز در محدوده کار زبان شناسی است. آثار بسیاری در این حوزه تدوین شده است. یکی از کتاب ها که جزء آثار مرجع در این حیطه محسوب است تاریخ زبان شناسی اثر روبینز آر. اچ. است که سهم جهان اسلام از این کتاب 500 صفحه ای تنها چهار صفحه است. همین موضوع نیز باعث پیدایش فکر نگارش کتابی درباره تاریخ زبان شناسی در جهان اسلام در ذهن نویسنده شد و در ادامه وی برای محدود نمودن کار، نگارش تاریخچه ای درباره دستاوردهای علم زبان شناسی در ایران را پیگیری کرد که حاصل آن کتاب حاضر است. دکتر فریده حق بین عضو هیئت علمی گروه زبان شناسی دانشگاه الزهراء است. وی کارشناس مترجمی زبان (دانشگاه الزهراء 1366)، کارشناس ارشد زبان شناسی (دانشگاه تهران 1370) و دکتری زبان شناسی همگانی (دانشگاه علامه طباطبایی 1383) است. حق بین افزون بر تألیف مقالات علمی فراوان و ترجمه کتاب، معاونت آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه الزهراء و سردبیری مجله علمی پژوهشی زبان شناسی را نیز در کارنامه خود دارد.