خدایان سیزیف را محکوم کرده بودند که پیوسته تخته سنگی را تا قله کوهی بغلطاند. و از آنجا،آن تخته سنگ با تمامی وزن خود تا پایین میافتاد، خدایان به حق اندیشیده بودند که از برای گرفتن انتقام، تنبیهی دهشتناکتر از کار بیهوده و بی امید نیست. اگر به گفته «هومر» باور داشته باشیم سیزیف عاقلترین و محتاطترین انسانها بوده است. من در اینجا تناقصی نمیبینم. راجع به موجباتی که وی را سزاوار کار بیهوه در جهنم کرد عقاید مختلف است. وی اسرار خدایان را فاش کرد...