اما نیروهای مخرب قوی تر و دوران سلطنت غازان کوتاه تر از آن بود که تکامل چنین شیوه حکومتی را اجازه دهد. در دوران فرمانروایی الجایتو و ابوسعید بسیاری از امور به شکل سابق بازگشته و اتفاقاتی که بعد از سال ۷۳۶ ه.ق روی داد، هر نوع امیدی را در این زمینه نابود ساخت. به این ترتیب به جای آنکه عنصر ایرانی و ترک برای رسیدن به هدف واحد به یکدیگر نزدیک شوند، رفته رفته از هم دور شد. اما نباید فراموش کرد، که این دو عنصر در یکدیگر تأثیر فراوانی داشته و دوران صد و سی ساله استیلای مغولان بر ایران برای ایرانیان از یک سو و مغولان و ترکان از سوی دیگر حائز اهمیت فراوان بوده است.