لایه‌های تاریکی

... آنچه در لایه‌های تاریکی می‌شنویم سیری است از پراکندگی به تشکل. قطعاتی پراکنده که به‌تدریج فضایی ملودیک پیدا می‌کنند و در قطعۀ آخر به وحدتی تمام و کمال دست پیدا می‌کنند. صدای آواز در قطعۀ آخر، صدای یأس و همزمان صدای امید است. صدای کسی است که در اعماق تاریکی همچنان در بند تاریکی است؛ یا شاید صدای کسی است که از پس تمام رنج‌هایی که متحمل شده‌ایم به‌گوش‌مان می‌رسد تا امیدوارمان کند شاید هنوز در جایی، نور امیدی وجود دارد.
... موسیقی خصلتی دوگانه دارد. موسیقی هم فضا خلق می‌کند و هم فضایی را که در آن به نمایش درمی‌آید یا اجرا می‌شود تحت تأثیر قرار می‌دهد: درست به‌مانند انقلاب‌ها.